Για να θυμούνται οι παλιοί, και να μαθαίνουν οι νέοι (πονηροί και αρουραίοι):
Αρχές-μέσα της δεκαετία του ’80 (early eighties που λένε ελληνικά).
Από τη μια η «ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος Β’ Πανελλαδική» ή/και η εξέλιξή τους, οι «Αριστερές Συσπειρώσεις» και λοιπές εξωκοινοβουλευτικές ομάδες, και από την άλλη η τότε ταχέως αναπτυσσόμενη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ/ΟΝΝΕΔ, με Ρέιντζερς, Κένταυρους και λοιπές ομάδες κρούσης.
Αναδημοσίευση από XYZ Contagion
Οταν οι πρώτοι έβριζαν τους δεύτερους «ΔΑΠίτες-Χίτες-Ταγματασφαίτες«, οι δεύτεροι παραδόξως (για την κοινή λογική) υιοθετούσαν το σύνθημα αυτό, ας πούμε για να τονίσουν την ταυτότητα της «μαχητικής εθνικοφροσύνης», που οι πρώτοι τους απέδιδαν ως βρισιά και ως μομφή.
Δηλαδή τα ΟΝΝΕΔόπουλα φώναζαν «Ζήτωσαν οι Χίτες, οι ταγματασφαλίτες, ζήτω η ΟΝΝΕΔ και οι ΔΑΠίτες«, και κάτι τέτοια.
Και η απάντηση ήταν «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς» (μόλις είχε αναγνωριστεί και η Εθνική Αντίσταση, επίσημα από την ΠΑΣΟΚ το 1982).
Κάπου εκεί κοντά ήμουν, και θεωρώ ότι το σύνθημα αυτό τότε ακούστηκε και υπό τις συνθήκες που περιέγραψα, στα φοιτητικά αμφιθέατρα.
Το «ρεζερβέ» πάνω αριστερά ταιριάζει, αν έχετε ακούσει μια πιο πλήρη βερσιόν του συνθήματος, που πάει κάπως έτσι «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς, Χίλιοι καλοί χωράνε, Ανοίξαμε και σας περιμένουμε» :-)
Δείτε και στο βιβλίο του Τάσου Κωστόπουλου για τα Τάγματα Ασφαλείας, με τίτλο «Η αυτολογοκριμένη μνήμη», κλικ εδώ, που περιγράφει παρόμοιες σκηνές από φοιτητικά αμφιθέατρα.
[Σημείωση: Το ποστ αυτό ξεκίνησε από μια συζήτηση στο Facebook με το φίλο Ιάσονα Χανδρινό, κλικ εδώ, ενώ η φωτογραφία είναι μια ευγενική προσφορά του ΑριστεροΠόντιου, κλικ εδώ]