п р о п а г и р а њ е / p e r v a s i o n

αναδημοσίευση από το https://sinialo.espiv.net/?p=16311#comment-228361 λόγω της μέρας..

Το κείμενο υπογράφεται απο την ομάδα Ξεναγοί του Μέλλοντος που είναι  είναι ομάδα εργασίας της κατάληψης Σινιάλο με σκοπό την ανατρεπτική αναμόχλευση των ιστορικών δεδομένων.

Η επίθεση του ΕΛΑΣ στις φυλακές Αβέρωφ και οι έγκλειστοι δωσίλογοι

Στις φυλακές Αβέρωφ βρίσκονταν διάφοροι Έλληνες που είχαν κατηγορηθεί για δωσιλογισμό. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, οι έγκλειστοι δωσίλογοι στις φυλακές Αβέρωφ έφθαναν τους 450-480. Ανάμεσά τους ήταν και ο Τσολάκογλου, ο Ράλλης, ο Γ. Κονδύλης, ο Δ. Μπακογιάννης, ο Καραπάνος, ο Πουρνάρας, ο Λούβαρης, ο Πολύζος, ο Καραμάνος, ο Κανακουσάκης, ο Μπάκος, ο Πειρουνάκης, ο Παπαγρηγορίου, ο Θ. Πάγκαλος, ο Γ. Ντάκος, ο Ν. Μπουραντάς, ο Πλυτζανόπουλος και άλλοι. Κατά τη διάρκεια των μαχών της Αθήνας, που έμειναν στην ιστορία ως Δεκεμβριανά του 1944, ο ΕΛΑΣ θεώρησε σημαντικό να αιχμαλωτίσει όσους περισσότερους δωσίλογους μπορούσε και να τους τιμωρήσει παραδειγματικά για την προδοτική τους στάση κατά τη διάρκεια της κατοχής. Επικεφαλής της δύναμης που φρουρούσε τις φυλακές Αβέρωφ ήταν ο χωροφύλακας Κ. Δουκάκης, έχοντας και τη βοήθεια μιας αγγλικής φρουράς, η οποία διέθετε αυτόματα και πολυβόλα.

Στις 18 Δεκεμβρίου 1944, ο ΕΛΑΣ μετά από σφοδρές συγκρούσεις, μπαίνει στις ανδρικές και γυναικείες φυλακές Αβέρωφ, αφού πρώτα κατάφερε να ανατινάξει ένα τμήμα του ψηλού μαντρότοιχου που υπήρχε γύρω από το χώρο των φυλακών. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας, η φρουρά των φυλακών άνοιξα τα κελιά των κρατουμένων δωσίλογων και σε ορισμένους τους έδωσε μερικά όπλα, για να τους ενισχύσουν στην άμυνα κατά των ανταρτών του ΕΛΑΣ. Μερικοί από αυτούς που έλαβαν όπλα από την φρουρά ήταν ο Μπουραντάς, ο Πλυτζανόπουλος, ο Παπαδόγκωνας, ο Βρεττάκος και άλλοι. Στο κεντρικό κτίριο των φυλακών, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν το Μπάκο και τον Πειρουνάκη. Διάφοροι δωσίλογοι μπόρεσαν μετά από παρακινδυνευμένη έξοδο να βγουν από το κτίριο και να διαφύγουν. Ο ταγματασφαλίτης Παπαδόγκωνας έφθασε μέχρι την οδό Λάμπρου Κατσώνη, όπου τραυματίστηκε από πυροβολισμούς Ελασιτών. Το μεσημέρι έφθασαν στο χώρο των φυλακών διάφορα τανκς, τα οποία θέλησαν να ενισχύσουν τους αμυνόμενους. Ο Μπουραντάς, ο Ράλλης, ο Πάγκαλος και άλλοι έφθασαν μέχρι το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Τους αμυνόμενους έσπευσαν να βοηθήσουν όχι μόνο αγγλικά άρματα, αλλά και άνδρες της 3^ης Ορεινής Ταξιαρχίας.

Επικεφαλής των δυνάμεων του ΕΛΑΣ που πολιόρκησαν το κτίριο των φυλακών ήταν ο Σταύρος Μαυροθαλασσίτης (1898 – 1986), έφεδρος αξιωματικός, πολεμιστής της Μικράς Ασίας, στέλεχος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ με το βαθμό του ταγματάρχη, εξόριστος στον εμφύλιο και στη χούντα και αργότερα δήμαρχος Αιγάλεω για μεγάλο διάστημα (από το 1956 ως το 1967 και από το 1974 ως το 1978). Το όνομά του στη συνέχεια δόθηκε στο ποδοσφαιρικό γήπεδο της ομάδας του Αιγάλεω.

Για να δώσουμε έναν απολογισμό της μάχης στις φυλακές Αβέρωφ, θα πρέπει να πούμε ότι σκοτώθηκαν συνολικά 9 αξιωματικοί της χωροφυλακής και 50 οπλίτες. Οι κυβερνητικές δυνάμεις διέσωσαν από τα χέρια των αντιστασιακών του ΕΛΑΣ 189 κρατούμενους, τους οποίους μετέφεραν στο Παλαιό Φάληρο για μεγαλύτερη ασφάλεια. Από τους υπόλοιπους κρατουμένους, κάποιοι σκοτώθηκαν στη διάρκεια των συγκρούσεων και κάποιοι αιχμαλωτίστηκαν από τους αντιστασιακούς του ΕΛΑΣ.

Στα χέρια των ανδρών του ΕΛΑΣ έπεσε συνολικά περίπου 100 – 130 κρατούμενοι. Ανάμεσά τους ήταν και ο Μπάκος, ο Πειρουνάκης και διάφοροι άλλοι.

Ένας εκτενής κατάλογος των δοσίλογων http://original-fippak.blogspot.gr/2014/08/blog-post.html

                 από την Αθήνα στην Έλ- Ντάμπα και από κει στον κυβερνητικό στρατό.

Ο Δεκέμβρης του 1944 λήγει με την ήττα του ΕΛΑΣ στην μάχη της Αθήνας και την οριστική επικράτηση των Βρετανών τόσο σε στρατιωτικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο πολιτικής παρέμβασης.

Αμέσως με την λήξη των Δεκεμβριανών ξεκινάει ένα πογκρόμ συλλήψεων μελών του ΚΚΕ, αλλά και ευρύτερα αριστερών ανθρώπων οι οποίο στέλνονται εξορία στην Αφρική και στο στρατόπεδο της Έλ – Ντάμπα που ήταν 150 χιλιόμετρα μακρυά από την Αλεξάνδρεια.

Σύμφωνα με πηγές στέλνονται στο στρατόπεδο περισσότεροι από 5,000 Έλληνες αριστεροί και όχι μόνο.

Οι πρώτες επιστροφές αρχίζουν τον Μάρτη του 1945, κυρίως μεμονωμένων ατόμων, ενώ μέχρι τον Απρίλη του 1945 έχουν επιστρέψει και οι τελευταίοι κρατούμενοι.

Τι όμως περίμενε κατά την επιστροφή τους από την εξορία τους στρατιώτες εκείνους που κατά την σύλληψη του ήταν μέλη του ΕΛΑΣ;

Η υποχρεωτική στρατολόγηση τους στον κυβερνητικό στρατό και η εκ νέου αποστολή τους στα διάφορα Μακρονήσια ή η αποστολή τους στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του κυβερνητικού στρατού κατά του ΔΣΕ.

Στρατόπεδο Ελ Ντάμπα

Οι επαναστρατολογημένοι Ελασίτες θα κλειστούν το 1946 στο στρατόπεδο Κ.Ε.Μ.Ε της Καλλιθέας όπου συγκροτείτε ο 103ος λόχος κυρίως από πρώην εξόριστους όπου ”κρατούνται” και χαρακτηρίζονται ως ”στρατιώτες” του κυβερνητικού στρατού. Γνωρίζοντας την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε ήδη μετά τον Ιούνη του 46 που περνά στην βουλή το Γ ψήφισμα <περί εκτάκτων μέτρων> για να ακολουθήσει η ψήφιση του Αναγκαστικού Νόμου 509 στις 27 Δεκεμβρίου 1947 «Περί μέτρων ασφαλείας του Κράτους, του Πολιτεύματος, του Κοινωνικού Καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών» που έθεσε το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και την Εθνική Αλληλεγγύη εκτός νόμου και ανοίγοντας την Μακρόνησο.

Όμως αυτή η υποχρεωτική στρατολόγηση στον κυβερνητικό στρατό δεν ήταν μόνο ένα στείρο κατασταλτικό μέτρο κατά των πρώην υπερασπιστών της Αθήνας, είναι κάτι το οποίο προβλεπόταν απο την συνθήκη της Βάρκιζας τον Φλεβάρη του 45.

Σύμφωνα λοιπόν με τα πρακτικά της συνθήκης, να την προβλεπόταν για τον ΕΛΑΣ:

Σχετικά με την αμνηστία το άρθρο 3 προβλέπει ‘ότι αμνηστεύονται μόνο “τα πολιτικά αδικήματα τα τελεσθέντα από τις 3 Δεκεμβρίου 1944 μέχρι της υπογραφής του παρόντος. Εξαιρούνται της αμνηστίας τα συναφή κοινά αδικήματα, κατά της ζωής και της περιουσίας, τα οποία δεν ήσαν απαραιτήτως αναγκαία δια την επιτυχία του πολιτικού αδικήματος”.

Επίσης για τα υπόλοιπα θέματα η συμφωνία προβλέπει : Αποστράτευση του ΕΛΑΣ και συγκρότηση εθνικού στρατού μέσα από κανονική στρατολογία. Εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από δοσίλογους και φασιστικά στοιχεία. Διενέργεια δημοψηφίσματος και στη συνέχεια εκλογών μέσα στο 1945.

Βέβαια τα αποτελέσματα της συνθήκης ήταν κάπως διαφορετικά από αυτά που ήθελε να εισηγηθεί το ΕΑΜ αν διαβάσουμε τον Γιώργη Σιάντο και αυτά που θέτει στην Διάσκεψη:

– Σε ο,τι αφορά το στρατιωτικό ζήτημα γινόταν αποδεχτή η διάλυση του ΕΛΑΣ, υπό την προϋπόθεση ότι θα συγκροτούνταν εθνικός στρατός μέσα από τακτική στρατολογία, με κριτήριο την ηλικία και χωρίς τη συμμετοχή δοσίλογων, φασιστικών στοιχείων ή δήθεν εθελοντών. Ο στρατός αυτός θα ήταν πλαισιωμένος από στελέχη που δεν ήταν ένοχα δοσιλογισμού ή φασιστικών αντιλήψεων και με τη συμμετοχή, βεβαίως, των στρατιωτικών στελεχών του ΕΛΑΣ, αλλά και των απλών μαχητών του που πληρούσαν τους ηλικιακούς όρους στράτευσης.

Άρα ενώ το ΕΑΜ θέτει ως προαπαιτούμενο την διάλυση του ΕΛΑΣ και την συγκρότηση του εθνικού στρατού μέσα από τακτική στρατολογία, στην πράξη υπάρχει μια βίαιη στρατολόγηση Ελασιτών. Όπως και να έχει το ΕΑΜ ήταν σύμφωνο με την διάλυση του ΕΛΑΣ και την δημιουργία εθνικού στρατού, μόνο που αυτή του η απόφαση ακριβώς γιατί πήγε στην διάσκεψη της Βάρκιζας ήδη χαμένο( έχοντας την κατηγορία της ευθύνης για τα Δεκεμβριανά) έδωσε την δυνατότητα στην Δεξιά να προχωρήσει στον εξορισμό των Ελασιτών και εν συνεχεία στην χρησιμοποίηση τους στον κυβερνητικό στρατό σαν ‘ανανήψαντες’ και ‘πρώην συνοδοιπόρους’ στις διάφορες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις.

Οι πρώην υπερασπιστές της Αθήνας έπειτα από την εξορία τους στην Ελ – Ντάμπα και την βίαιη στρατολόγηση τους βρίσκονται στον εθνικό στρατό να πολεμάνε –χωρίς να σηκώσουν ούτε μια φορά όπλο στους απέναντι συντρόφους και αδελφούς του ΔΣΕ όπως σχεδόν τραγικά γράφει στο βιβλίο του <Η πυραμίδα 67> ο Ρένος Αποστολίδης.

Από την εξορία στην Ελ Ντάμπα

Στις 11 Νοεμβρίου 1918 τελειώνει και επίσημα ο Α’ Παγκόσμιος πόλεμος με την υπογραφή της δεύτερης ανακωχής Κομπιέν σε σιδηροδρομικό βαγόνι.
Ο αιματηρός πόλεμος ανάμεσα στις Μεγάλες δυνάμεις ήταν αποτέλεσμα ενός κύματος εθνικισμών που έπληξε την Ευρώπη τα προηγούμενα χρόνια με άμεσο αντίκτυπο και στη περιφέρεια, με άμεση και ενεργό συμμετοχή αποικιακών στρατευμάτων με την εμπλοκή ακόμα και αμερικανικών προσέδωσαν τελικά την έννοια του παγκόσμιου. Τα 18,5 εκατομμύρια θύματα του πολέμου συνθέτουν την εικόνα των πολέμων ανάμεσα στους καπιταλισμούς όπου γης..

6 ώρες μετά την υπογραφή της ανακωχής τα μέτωπα σιωπούν, σαν έσβησε ξαφνικά ο ήχος, στο άκουσμα της ανακωχής κανένας πλέον ήχος δεν θυμίζει τους κρότους από τις βόμβες, τους συνεχείς πυροβολισμούς, τα κροταλίσματα ερπυστριών και τις κραυγές των θυμάτων. Η φυσικοί ήχοι κυριαρχούν. Η στιγμή ιστορική για τον 20ο αιώνα καταγράφεται στο παρακάτω γράφημα..

Η μηχανή καταγραφής ήχου αποτυπώνει εκείνο το “κενό” που δημιούργησε η αναγγελία της υπογραφής της ανακωχής..
Αριστερά οι ακανόνιστες γραμμές αποτυπώνουν τους ήχους του πολέμου, ενώ δεξιά η “ηρεμία” σχεδόν τέλειες γραμμές χωρίς εξάρσεις και κυματισμούς σηματοδοτούν μια πρόσκαιρη ειρήνη 21 χρόνων..